Oito meses despois da creación deste blog, chegamos (de feito xa o superamos) ós 500 artigos. Para celebralo (a verdade que é motivo de celebración) publicaremos nos vindeiros días varios artigos de opinión sobre a importancia do blog, da súa existencia e función e da loita dos profesionais dos medios públicos por unha televisión e unha radio coas que todos se podan identificar.
Empezamos a xeira de artigos por este texto redactado por Raquel Lema, presidenta do comité interempresas da CRTVG.
Días contados
Chega este blog aos 500 artigos e toca facer balanzo, reflexionar, abrir a fiestra e mostrar as tripas, sincerarse, entrar en detalles, explicar e pedir explicacións. E isto, xa previsto hai días, agora neste contexto, co negro maldito de Canal 9 aínda nas nosas retinas, encollendo o noso corazón, alterando emocións, consciencias e agardemos que conciencias.
Por onde empezar? Polo principio, por aquela asamblea na que alguén soltou a idea, fagamos un blog para denunciar as manipulacións de cada día, votemos, que sí, que dádelle para adiante, e así foi, aquí estamos.
O resto, un camiño arduo como non imaxinades. Máis medo que voluntarios e voluntarias, suspicacias, miradas de reollo, desconfianzas, o de…e tí de quen eres?, o de… non nos expediantarán?, coa man lixeira que ten esta dirección para impoñer disciplina. E, aos poucos, as pezas foron encaixando e o grupo medrando, en número e en confianzas. Redactores e redactoras en rede, detectando inxerencias, terxiversacións, modificacións, presións, burdas manipulacións da realidade. Un traballo en equipo, de decisións colexiadas.
“Aquí estamos, señor Sánchez. Somos nós”
Non recoñezo un blog que é anónimo, cuspe no Parlamento o noso director xeral. Indigna. Aquí estamos, señor Sánchez, somos nós, os e as que madrugamos para chegar cada día puntuais aos nosos postos de traballo, debaixo do seu despacho. Que pretende, que asinemos as denuncias? Pídalle contas ao comité de empresa, que asume a responsabilidade e a autoría do blog, niso quedamos, non pode aínda ser doutro xeito, non está esta democracia tan avanzada. Que lle quere? Se son vostedes os que nos negan o Consello de Informativos que tería que facer este traballiño, son vostedes os que nos negan o lexítimo amparo dun Estatuto Profesional. É cuestión de tempo, non poderán incumprir a Lei vintecinco anos máis, non hai corpo que aguante.
E, neste tránsito, xurden tensións, internas e externas. Dentro, un par de queixas de compañeiras e compañeiros que acusan ao blog de errar na interpretación e, subxacente, o eterno debate de se convén facer isto público, airear que hai roupa sucia, coma se ninguén se enterase. A decisión, de tanto que se demoran outras espitas, está tomada: seguimos, con todas as consecuencias. E fóra, ai, ai, ai, fóra está o mundo. O gran grupo galego de comunicación privado (de todo, menos de subvencións) elevando o tono dos seus perennes ataques, aproveitando o rebufo contra a mala xestión do público para cargar contra nós; se ata o mesmo persoal da CRTVG denuncia manipulación informativa, para que necesitamos televisións públicas que nos custan tantos hospitais? Outra vez o temor, aquel debate da roupa. Indigna tamén, señor Sánchez, indigna tamén. Alguén debía contestar. E por último, a política, coas súas leas, tan ineficaces, utilizando case sempre esta empresa como unha bala. Pim, pam, pum, a manipulación, pero nada cambia, pasan os anos e nada cambia. Grazas por seguir o blog, sabemos que moitos e moitas estades aí, parlamentarios, concelleiras, facede o exercicio de poñervos no noso lugar. Necesitamos máis. Xa, seguro que é difícil. Sabémolo ben. Pero temos esperanza.
Porque é imposible non a ter. Hoxe amencemos coas imaxes da manifestación de onte de Valencia, bravo! Unha representación importante desa comunidade, en sintonía co exemplo de resistencia e dignidade obreira que vimos en Burjassot, sae á rúa en defensa da súa radio e da súa televisión, malia todo, malia os silencios, malia a manipulación que xa ninguén nega. Demandan un cambio na xestión e no modelo, protestan polo millonario saqueo sen responsables, polo método fascista co que executaron o apagón, berran que queren medios de comunicación públicos, porque saben o que está o xogo, un dos piares da democracia. Non debiamos ter que chegar ao extremo de perdelos para empezar a choralos.
“Mirade fóra. Acaso non escoitades o clamor?”
Mentres todo isto acontece a un ritmo frenético, nós, aos poucos, aquí estamos, sumando días, sumando artigos, sumando forzas, internas e externas. Para os que saben que teñen que escoitar, para os que impoñen esas prácticas que serven a intereses que non son os da maioría da sociedade galega e para os que colaboran con esa minoría poderosa a cambio de non sabemos con certeza o que, unha demanda: quitade dunha vez por todas as mans das nosas plumas porque este tempo xa acaba. Mirade para fóra, acaso non escoitades o clamor? É imparable. Sodes vós os que tedes os días contados. Que vivan os medios públicos de comunicación! Reapertura da RTVV xa!
Denuncia da manipulación informativa na TVG 